W zielonym nadzieja ;)

Przeczytane w „Metrze”: „09.09.09. Może dziś warto zacząć od nowa? Tyle dziewiątek naraz to najlepszy znak, żeby dokonać przełomu w życiu i osiągnąć pełnię. Cyfra ta uważana jest za symbol przemian, przełomów, odradzania, wynalazczości i skuteczności. Więc na co czekasz?”

A co w sytuacji, kiedy zmiany niosą ze sobą strach? Kiedy nie są pożądane w takim stopniu, w jakim mogą nastąpić? Co wtedy? Czy przełom będzie głębokim oddechem, czy może raczej brakiem tchu?

Princess napomknęła o makaronowym oszustwie. Ja też mogę swoje trzy grosze dorzucić w temacie, bo ostatnio mocno się rozczarowałam. Ale jeszcze dziś nie pisnę ni słówkiem ;P Nie trwóżcie się jednak – wyżalę się wkrótce. Tymczasem... Podobno zielony jest kolorem nadziei, a tej mi ostatnio dużo potrzeba. Zielony zatem noszę na sobie – raz jestem malachitem, innym razem szmaragdem, by odświeżona miętą, a wspominając pistację - zostać zgniłą zielenią. Bo przecież... moje oczy są nadal zielone...


Seria: łoś i coś

Łosia niezmiennie lubię na sposób Lipki – najpierw marynata w sosie sojowym, potem transport do wysmarowanego masłem i obłożonego plasterkami limonki (o ładnym zielonym kolorze) naczynia na żar piekielny odpornego. A potem już tylko rozgrzeszanie w piekle przez 15 min w 200 gorrrrących stopniach.
W tak zwanym piekielnym międzyczasie tworzy się „coś” –-> w ukropie ujędrnia się makaron – szpinakowe liście oliwne, czyli „foglie d’ulivo agli spinaci”. A na porcelanie już czekają skropione oliwą, pieprznięte z młynka i posypane parmezanem plastry grapefruita. Za chwilę z piekła wypływa łoś i już można zabierać się do konsumpcji ;)