Co mówi lustro?

"Wojtek: Powiedz mi, do czego tak naprawdę jestem ci potrzebny?
Maria: Jesteś mi potrzebny przede wszystkim po to, żeby przez kontrast z tobą wydobyć wszystkie moje cechy, żebym mogła się w pełni stać sobą, w pełni kobietą. A do czego ja ci jestem potrzebna?
Wojtek: Dzięki temu, że ty jesteś taka, jaka jesteś, ja mogę łatwiej wyodrębnić siebie. Gdyby nie twoja czerń, nie byłoby widać, że jestem biały. Gdyby nie moja biel, nie byłoby widać twojej czerni. Na tyle, na ile ja istnieję, na tyle ty możesz się odróżnić i na odwrót. Tak jak z górą i doliną. Dolina pozwala zaistnieć górze, a góra dolinie. Jesteśmy tacy różni i oboje niezbędni. Powiedz mi więcej o tym, jaka jesteś.
Maria: Łatwiej mi przychodzi być otwartą i rozluźnioną.
Wojtek: Łatwiej mi przychodzi być zamkniętym i spiętym.
Maria: Lepiej czuję.
Wojtek: Łatwiej nazywam.
Maria: Bez trudu zauważam podobieństwa i łączę.
Wojtek: Z łatwością dzielę i rozróżniam.
Maria: Potrafię czekać.
Wojtek: Potrafię się spieszyć.
Maria: Łatwiej mi odpoczywać.
Wojtek: Łatwiej mi długo i wytrwale pracować.
Maria: Częściej jestem bliżej ziemi, bliżej własnego ciała.
Wojtek: A ja częściej wyobrażam sobie i przewiduję.
Maria: Potrafię burzyć to, co stare.
Wojtek: A ja dzięki temu mogę tworzyć nowe.
Maria: Częściej bywam łagodna i delikatna.
Wojtek: A ja częściej jestem ostry i gwałtowny.
Maria: Potrafię być słaba.
Wojtek: A ja potrafię być silny.
Maria: Jeśli trzeba, potrafię ulegać.
Wojtek: A ja, jeśli trzeba, potrafię być nieugięty. Wygląda na to, że moglibyśmy się wiele od siebie nauczyć.
Maria: Tak. Myślę, że potrzebuję takiej lekcji. Chciałabym przyjrzeć się tobie dokładniej i nauczyć się od ciebie tego, czego sama nie umiem.
Wojtek: To, co charakteryzuje ciebie, mnie czasami denerwuje, irytuje, jest trudne do przyjęcia. (...) A jak z tobą?
Maria: Ze mną tak samo. Denerwuje mnie to, co jest w tobie dla mnie obce. (...)
Wojtek: Gdyby nie te różnice, to by mnie ku tobie nie ciągnęło. Gdybyś była taka sama, jak ja, równie dobrze mógłbym patrzeć w lustro. (...) Koncentrując się na tym, co odpycha, ludzie nie dostrzegają tego, jak wiele mogą się od siebie nauczyć, jak są sobie potrzebni. Tak trudno jest mężczyznom i kobietom być długo razem i tak często się rozchodzą, szukając łatwiejszych rozwiązań.
Maria: Bo zamiast dostrzegać i akceptować te różnice, próbują je niszczyć, próbują doprowadzić do sytuacji, w której oboje staną się identyczni. (...)
Wojtek: Ale na szczęście ty nie jesteś taka jak ja.
Maria: Robię jednak wszystko, żebyś miał jak najwięcej moich cech, tych, które są mi znane i bliskie.
Wojtek: Gdyby ci się to całkowicie udało, przestałbym być sobą. Dlatego tak się opieram.
Maria: Niestety, tak się właśnie często dzieje. Kobieta i mężczyzna niszczą się w walce, zamiast uzupełniać się i wydobywać z siebie nawzajem to wszystko, co w nich najpiękniejsze." *


Pyrowe makaronizmy i pesto.

A propos niedawnego miażdżenia ---> ktoś wpadł na to kiedyś w italiańskiej Ligurii i przyznacie, że pomysł miał zacny. Pesto rozpowszechniło się na tyle, że... nawet kluchy bywają miażdżąco aromatyzowane, jak na ten przykład trenette.


A ponieważ trenette jest podobnież liguryjskie jak samo pesto, niniejszym i przepis będzie rodem z Ligurii. (tak przy okazji pyrowania u Olgi). Do warzenia przydadzą się: pyry, fasolka szparagowa i kluchy (w wersji liguryjskiej najbardziej pożądane jest trenette albo trofie) W przepisie (z cegły "Culinaria Italia") mówią, żeby całe towarzystwo wrzucić do jednego gara. Ja zaś stwierdziłam, że kluchom trochę samotności nie zaszkodzi i wrzuciłam je do rondla drugiego. Kiedy wszystko co miało zmięknąć – zmiękło, a co miało się ujędrnić – ujędrniło, wtedy jeszcze dokonało się zamieszanie z zasłoikowanym pesto i ostatecznie rzuciło razem na porcelanę.



* Wojciech Eichelberger, Maria Moneta Malewska – "Być tutaj"